در ایران، ( ده ) جايي بوده‌است كه در آن گروههايي از روستاييان براي همكاري در زمينه‌هاي اقتصادي، اجتماعي، فرهنگي و سياسي دور هم جمع می شدند. در عرف ( ده ) عبارت از محدوده‌ای از فضای جغرافيايي است که واحد اجتماعي کوچكي مركب از تعدادي خانواده كه نسبت به هم داراي نوعي احساس دلبستگي، عواطف و علائق مشترك هستند، در آن تجمع مي‌يابند و بيشتر فعاليت‌هايي كه براي تأمين نيازمندي‌هاي زندگي خود انجام مي‌دهند، از طريق استفاده و بهره‌گيري از زمين و در درون محيط مسكوني‌شان صورت مي‌گيرد، اين واحد اجتماعي كه اكثريت افراد آن به كار كشاورزي دامداری و ... اشتغال دارند در عرف محل ده ناميده مي‌شود.
در مورد روستا و دِه تعاریف متعدد و زیادی گفته شده، ده یا روستا که در پارسی میانه، ده (Deh) در پارسی باستان (Dahya) به معنی سرزمین و در اوستا به شکل دخیو (Daxya) آمده‌است.
پی نوشت عکس : بقعه درویش حسن - روستای معلم کلا - شهرستان محمودآباد - مازندران
